Zapis cyfry zero w przeciwieństwie do pozostałych znaków używanych w systemie arabskim powstał o wiele później. Owszem pojawiał się w zapisie dziesiętnym, ale tylko jako wypełnienie wolnego miejsca. Ponieważ liczba np. 107 zapisana z wolnym miejscem była nieczytelna i wyglądała tak 1 7, jeszcze gorzej było z 1007, ponieważ pojawiały się dwa wolne miejsca – 1 7. Zapis przez to stawał się nieczytelny, dlatego zamiast przerw zaczęto używać znaku „0”.
Jeszcze starożytni rzymianie pozostawiali wolne miejsce. Zero w zapisie liczby zaczęli używać Grecy, ale ciągle zero nie było cyfrą, choć filozofowie spierali się na jej temat. Zadawali pytanie „czy nic może być czymś”?.
Teorii na powstanie zera jako cyfry jest kilka. Jednak wszystko wskazuje, że zero wynaleziono w Indiach. Koncepcję zera rozważał indyjski matematyk i astronom – Brahmagupt w roku 628 w dziele zwanym Brahmasphutasiddhanta.
Ostatnie badania radioaktywnym węglem indyjskiego manuskryptu zwanego Bakhshali wykazały, że zero mogło zostać wymyślone prawie 300 lat wcześniej. Naukowcy po dokładnym badaniu określili, że powstał on w III wieku naszej ery, wiec byłby to najstarszy tekst, w którym zero się pojawia.
Zero to liczba inna niż wszystkie. O jej wyjątkowych możliwościach napisano mnóstwo książek. Uczeń szkoły podstawowej powinien wiedzieć, że dodanie czy odjęcie zera nie zmienia wyniku, ale pomnożenie dowolnej liczby przez zero daje w wyniku zawsze zero. Pamiętajmy, że zero nie występuje w kalendarzu. Rok zerowy nie istnieje.
Do zera na moim blogu na pewno jeszcze będziemy wracać.
Na koniec mała rada, jeśli kiedykolwiek, ktoś będzie chciał ciebie obrazić i nazwie cię „zerem” to nie denerwuj się. Uśmiechnij się i pomyśl, że jesteś wyjątkowy jak ta cyfra.
